De Walvistoer

Zaterdag ochtend zijn we richting Galle vertrokken, een havenplaats aan de zuidkust waar de Nederlanders in de 18e eeuw de baas hebben gespeeld, voor zij weer door de Engelsen zijn weggeschopt! Na een mooie route langs de kust en een bezoek aan een tweehonderd jaar oude Nederlandse handelspost kwamen we aan in ons volgende Hotel genaamd “Lady Hill”, de naam zegt het al boven op een berg met schitterend uitzicht over de stad Galle en het Nederlandse Fort op de punt van de haven.
Onze kamer waarvan men zei dat het de mooiste van het hotel was viel erg tegen, en wel zodanig dat we na tussenkomst van onze reisagent hadden besloten hier geen twee nachten te blijven., dus lekker gedoucht, gegeten en vroeg naar bed. De volgende ochtend ging om 5 uur de wekker want om 5.30 uur haalde Dillan ons op voor de rit naar de boot die ons naar de walvissen zou brengen. Het beloofde ontbijt waren ze geheel in de stijl van dit hotel vergeten dus dan maar zonder naar de boot en daar wat te eten scoren.
De boot, een mooie dubbeldekker, vertrok om 6.30 uur richting open zee, na ongeveer
anderhalf uur varen hadden we nog geen gup gezien en zeiden tegen elkaar; “dat hebben wij natuurlijk weer” iedereen komt met verhalen en wij hebben natuurlijk weer pech.
We zijn nog niet uitgesproken of een bootjongen geeft een schreeuw, de stuurman geeft direct gas om in de richting van een witte waterspuit te varen eenmaal aangekomen was de walvis alweer onder gedoken en vingen we net een schimp op van z’n rug.
Vanaf dat moment is het weer wachten op zo’n spuiter, de walvis blaast daarmee lucht uit en doet dat ongeveer 4 keer voor hij weer onder duikt, de tijd om een foto te maken is dus heel kort en met een snelle camera met telelens ben je dus in het voordeel….helaas, die heb ik net niet, maar gelukkig kunnen we wel veel met onze ogen genieten. Om de tien minuten is het wel raak en krijgen we soms van heel dichtbij , in de laatste duik de machtige staart van de walvis te zien, bij het zien van de staart gaat er een gejuich over de boot, prachtig. Tussendoor zien we ook dolfijnen, vaak in een groep zwemmen ze met de boot mee en verdwijnen vervolgens weer net zo snel als dat ze kwamen. Al dat getuur in de zon op mijn camera heeft er inmiddels wel voor gezorgd dat ik strontmisselijk ben geworden, en na nog een bocht van de boot leeg ik mijn gehele maagvulling over de reling. Henny daarentegen, heeft net als ik een pilletje op maar heeft nergens last van en juicht vrolijk verder met de rest van de boot als er weer een walvis opduikt. Nadat ik de wereld aanzag voor een doedelzak konden alle walvissen mij gestolen worden en hoopte ik zo snel mogelijk weer op de kant te staan! Helaas om mij heen had niemand schijnbaar last dus ik kon mijn lol op. Af en toe kroop ik overeind en kon dan tussen de mensen aan de reling door nog de staart van de vis zien! In ieder geval had Hen veel gezien, en voeren we na 4 uur weer tevreden richting de haven van Marissa, deze excursie hadden we voor geen goud willen missen ondanks mijn tijdelijke zee ziekte!
Eenmaal op de kant voelde ik mij weer kiplekker en werkte bij de lunch een grote hamburger naar binnen! Na de lunch bracht Dillan ons bij een heerlijk “vervangend” hotel aan het strand genaamd “Paradise Beach Hotel” daar hebben we tot laat in de avond op het strand gezeten om na te genieten van de walvissen …Superdagje!